Żużel w moim życiu istniał od zawsze. Moja mama jako młoda dziewczyna chodziła na wyścigi żużlowe w Rybniku i czesto opowiadała o nich. Jej brat, gdy były transmitowane w TV, obowiązkowo oglądał i zapisywał wyniki w tabeli, typował zwycięzców (do dziś dźwięczy mi w uszcza: I mój Olle Olsen mnie tak zawiódł!).
Złożyliśmy wniosek akredytacje, który początkowo został odrzucony, ale w ciągu kolejnych dwóch godzin otrzymaliśmy zgodę na fotografowanie. No to jedziemy do Sanoka.
Ice speed – żużel na lodzie, lodowe wyścigi… Jakkolwiek to nazywać – ciekawie się zapowiada. Pudło w tej dyscyplinie zgarniają Rosjanie, ale w obecnej sytuacji politycznej (atak Rosji na Ukrainę i embargo nałożone na tę pierwszą – nie tylko gospodarcze, ale wszelakie), nie zostali zaproszeni. Trudno – kara musi być.
Tor w Sanoku wielkości bieżni na 400/600 metrów, wokół miejsce dla widzów (odpowiednio zabezpieczone: z bandami, siatką. Jest też i trybuna, ale kto by na nią wchodził. Lepiej chodzić dookoła i z różnych miejsc fotografować. I jednocześnie rozmawiać z kibicami. Sanoczanie to bardzo sympatyczni i otwarci ludzie. Chetnie nawiązywali rozmowy, dzielili się wrażeniami, uwagami. Ale z tych wypowiedzi można było wyczytać lekkie rozczarowanie. Może nie rozczarowanie, ale irytację. Na pewnego znanego europosła. Znanego z ekstremalnych podróży kabrioletem Punto w zimie. I to zezłomowanego 10 lat wcześniej. To jest magia w czystej postaci.
Ale ad rem… Dowiedziałam się, że europoseł chętnie objął patronat honorowy (ale tylko honorowy), że Sanok stara się jak może, aby przyciągać turystów, inwestycje. Ale miasto robi to same. Bez wsparcia. No cóż… do orderów i wręczania nagród to wielu, do wsparcia – nagle scena pustoszeje. Ale mimo tego (a może właśnie dzięki temu), wydarzenie wywarło wielkie wrażenie na widzach. Ci nie zawiedli i kibicowali do ostatniego biegu, pomimo przenikliwego zimna i zmiennej pogody.
Więcej fotografii TUTAJ
